Gdzie jesteś weno?
Słońce zaszło
A wraz z nim moje natchnienie
Schowało się za horyzontem
Ciemne chmury pokryły słowa
Których nie potrafię złożyć w całość
Chaos zawładnął mym umysłem
Chcę się pozbyć burzy będącej we mnie
Gdzie litery w głębi nieba splątane
Czekają, aby spaść z deszczem
Wyruszam w podróż, szukając inspiracji. Brakuje mi natchnienia, którego nie ma już od miesiąca. Twórcza pustka ponownie zawitała w moim życiu, wywołując we mnie stan beznadziejności. Chcę pisać, lecz jednocześnie odnoszę wrażenie, że nie mogę. Czuję, jakby wypalił się we mnie żar z zapałem, który pragnę cały czas w sobie pielęgnować. Blokuje mnie coś, a ta negatywna siła uniemożliwia mi przebicie się przez mur, aby uzyskać dawkę natchnienia.
Tak naprawdę mogłabym pisać o wszystkim, lecz znając siebie pisałabym o uczuciach, a nie chcę. Pragnę ponieść się wyobraźni i sięgnąć głębiej, tworząc przy tym mnóstwo historii, które poruszą niejedno serce oraz będą w stanie czegoś nauczyć. Moimi tekstami chciałabym przekazywać lekcje ze zdobytych doświadczeń, jak i dawać sporo motywacji na każdy dzień. Chcę opowiadać o rzeczach, które się nie wydarzyły, pisać o niespełnionych pragnieniach, tworzącąc "idealny świat". Choć nikt nie ma idealnego życia to chcę stworzyć mój - chociażby na kartce papieru. Wiem, że przy tym byłoby mnóstwo nerwów, wyrwanych kartek i wypisałabym sporo długopisów, ale pomimo trudności doszłabym do tego, co tak naprawdę pragnęłam osiągnąć i wiedziałabym, że było warto!
-------------------------------------------
Minęło kilka miesięcy, a ja wciąż czekam na coś, co nie chce dojść. Dosłownie straciłam w sobie resztki natchnienia, które opuściło mnie na początku roku. Kryzys twórczy to jest najgorsze, co może dotknąć pisarza, nawet tworzącego amatorskie teksty, jak ja. Miałam przed sobą niejedną próbę pisania, a z tego nie było nic. W zeszycie widnieje pustką od braku nowej twórczości, przez co stoję w miejscu, choć przed sobą mam kilka celów do osiągnięcia. Wstrzymałam się od pisania wierszy, gdyż ostatnio mniej mi wychodzą, więc może spróbuję pisać więcej prozą. Poza tym najbardziej pragnę skupić się na stworzeniu nowego tekstu piosenki, który będzie w moim zeszycie setną taką pracą. Mam już pomysł na jego realizację i wciąż fragmentami próbuję ułożyć zdania, aby powstała całość. Chcę dać z siebie wszystko i być zadowolona z efektów, a przy tym potrzeba dużo pracy, a przede wszystkim cierpliwości.
Ciężka sprawa z tą weną twórczą. Piszesz pięknie, słychać że z głębi serca. Może chwilowo zajmij się czymś innym co sprawia Ci przyjemność? Ja w takich chwilach fotografuję książki i dzięki temu na nowo odkrywam ich treści. Jestem zdania, że presja na sobie może wywołać bunt i niezgode w duszy. Pozdrawiam Cię serdecznie i życzę szybkiego powrotu inspiracji 😘
OdpowiedzUsuńoj ja też ostatnio mam jakiś dół jeżeki chodzi o pisanie, też poszukuje ciągle :)
OdpowiedzUsuńWena i brak weny - ich ulotność jest intrygująca.
OdpowiedzUsuńJa dotychczas w swojej twórczej karierze miałam jeden poważniejszy kryzys. Jak udało mi się go pokonać? Dałam sobie przede wszystkim ogromną przestrzeń i czas. Na szczęście pomogło.
Pozdrawiam serdecznie! :)
Brak weny jest okrutny. Kryzysy twórcze mogą trwać naprawdę długo i życzę Ci, żeby Twój jak najszybciej przeminął.
OdpowiedzUsuńZgadzam się! I tego nie zrozumie nikt, kto nie ma tej podwójnej duszy. Ja na wiele lat zaniechałam pisanie wierszy - ale tez nie miałam takiej potrzeby. Jednak miałam potrzebę COŚ tworzyć i gdy nie mogłam, było to straszne. Jakby się człowiek krecił w kółko w jakiejś małej komórce i nie mógł zrobić nic.
UsuńA może po prostu trzeba....zacząć? Nie zcekać aż wena przyjdzie, tylko zacząć - a potem poprawiać :)
Trzymam kciuki, by wena wróciła :)
OdpowiedzUsuń