Melancholia

Znów ogarnia mnie 

Ten melancholijny stan

Który ma w sobie strach

Niosący pełen obaw

On chyba nigdy nie odejdzie

Będzie minimalnie tkwił we mnie

Czasem nawiedzi niespodziewanie 

Nie pozwoli żyć spokojnie

Chwyć mnie za dłonie

Powiedz, że będzie dobrze 

Niepotrzebnie się boję

Moje lęki są zbędne

Ocal mnie

Moją duszę

I serce

Które dla Ciebie bije

Lubię być sama 

W czterech ścianach 

Mieć własny kąt

Posiedzieć z samotnością

Sama ze sobą

Schować się przed światem

Ludzi twarzy nie widzieć

Którzy potrafią ranić

Zabić w nas resztki nadziei

Tak najlepiej 

Sama ze sobą być 

Z moimi myślami 

Których nie rozumie nikt

Noc spadających gwiazd 

Siedzę sama

Znów wraca ten stan

Gdy Ciebie przy mnie nie ma 

Doskwiera mi samotność 

Chcę by znów dobrze było

Pragnę znaleźć się w lepszym miejscu

Gdy panuje spokój 

Będąc z dala od moich lęków

Nastaje świt

Znów brak energii by żyć

Ciągłość tych samych dni

Rutyna

Ten czas mnie zabija

-------------------------------------------------------------

 Melancholia potrafi mnie dopadać dość często i niespodziewanie niosąc ze sobą negatywne myślenie oraz lęki. Cały optymizm zaczyna schodzić na dalszy plan, a jedynie co pragnę to zaszyć się w czterech ścianach z moimi myślami, nie mówiąc nikomu o nich. Nie wiem dlaczego ten stan mnie nawiedza, kiedy przyjdzie, lecz za każdym razem, gdy on się zjawi to odbiera mi całą energię, chęć do życia. Nawet każdy dzień wydaje się być taki sam, bez zmian. Rutyna, w której tkwię i nie jestem w stanie pokonać sprawia, że zaczynam widzieć ciemność, czuć się pusto, nie mając pojęcia, dlaczego tak się dzieje. Stan melancholii doprowadza mnie do uczucia samotności, braku akceptacji i przywołuje coraz większy strach, który kiedyś znikł, a postanowił nagle wrócić.