Cierpienie nie jest obowiązkowe

Obowiązki 

Ma każdy 

Cierpienie 

Do nich nie należy

Trzeba zadbać 

O to co dobre

Doceniać

Rzeczy małe

Cierpienie

Jest jak burza

Z piorunami

Która niszczy 

Nasze życie

Oraz nas samych 

Od środka

Lecz trzeba pamiętać

Zawsze po burzy

Wschodzi tęcza 

Która w swych barwach

Dobro chowa 

Słońce zachodzi

A wraz z nim smutek

Czekając na pocieszenie

I jego pocałunek

Który uleczy 

Wszelkie rany

Pozwoli

Biec dalej

Z głową do góry

Ból jest nauką

Bardzo ciężką

Pokonać go

Wcale nie jest lekko

Czas uleczy 

Wszelkie rany 

I pozwoli docenić

To co straciliśmy 

Każdy z nas zaznaje bólu, który później czegoś uczy. 

-----------------------------------------------------------------------

 Po długich miesiącach pisania negatywnych tekstów nadszedł czas na coś pozytywnego. W końcu! Nie mogłam już patrzeć w mój zeszyt, gdzie ostatnio pełno kartek zostało wypełnione żalem, smutkiem i strachem. Dla mnie było tego za dużo, a tworzenie czegoś optymistycznego stało się dla mnie o dziwo trudne. Oczywiście po wpisie można zauważyć, że wena przyniosła oczekiwany rezultat i mam nadzieję, że ten mały optymizm, który gdzieś jeszcze we mnie siedzi nie zawiedzie mojej osoby i pozwoli mi pisać więcej takich tekstów. 

 Teraz muszę do końca zapełnić ostatnie kartki notesu i rozglądać się za kolejnym zeszytem do moich wierszy. Gdy dopisywałam moje najnowsze dzieła okazało się, że ich liczba wynosi już ponad 300! Dla mnie jest to ogromna ilość tekstów, które powstawało przez 5 lat, czyli odkąd skończyłam 13 lat. Oczywiście pierwsze moje prace zachowałam i czasem, gdy je czytam to zdaję sobie sprawę, jak bardzo się rozwinęłam. To nawet da się zauważyć w starszych postach na blogu., a to pokazuje, że wszystko zmierza w dobrym kierunku!