Samotność

 Samotność każdy inaczej rozumie. Może ona być odczuwana poprzez brak drugiej osoby. Jako singiel może Ci czasem brakować obecności, jaką jest druga połówka, lecz gorsze jest czuć się samotnym z powodu braku przyjaciół, a nawet rodziców. To głównie oni są dla nas codzienną podporą i wielkim wsparciem. A przede wszystkim, to oni są w stanie sprawić, że nic już nam nie będzie trzeba i ich obecność będzie w zupełności wystarczalna. 

 Są tacy ludzie, którzy lubią być sami. Przyznam, że szanuję, a przede wszystkim podziwiam takie osoby, bo dla większości z nas jest ciężko i źle, gdy brakuje nam kogoś bliskiego. 

 Nie lubię samotności. Udręką jest dla mnie siedzenie sam na sam pośród czterech ścian bez obecności kogoś bliskiego. To u mnie wywołuje pewnego rodzaju smutek, który nie zniknie tak nagle, jak się pojawił. Jedynie obecność drugiego człowieka potrafi poprawić mi humor i moje samopoczucie.

 Nie można żyć tylko dla siebie. Każdy powinien być komuś potrzebny oraz mieć świadomość, że na nas zależy. Samotność odbiera nam chęć do życia i sprawia, że jesteśmy nieszczęśliwi, bo nie mamy dla kogo żyć. 

----------------------------------------------------------------------

 Post o samotności miałam w planach dodać już tydzień temu, ale niestety musiałam przełożyć datę publikacji na inny termin, ponieważ miałam potrzebę udoskonalenia moich opisów, które przed poprawką nie były najlepsze, ale też nie były tragiczne. 

 A skąd w ogóle pomysł na wpis? Przede wszystkim z głowy! Gdy odwiedziła mnie wena, w myślach miałam tekst związany z tym tematem i zaczęłam pisać. A to, że czasem doskwiera mi uczucie samotności to z pisaniem szło mi całkiem lekko, choć w pewnych momentach musiałam przystopować i pomyśleć, co dopisać na kartkę papieru.